Dit blog gaat over mijn contemplaties en ervaringen met verslavingen en detoxen en hoe dat mij verwijderde en terug bracht bij mijn eigen natuur en de natuur om me heen. Een introductie over hoe ik daar terecht kwam is wel belangrijk.

In 2014 studeerde ik af aan de Hanzehogeschool als diëtist, maar al ver voor die studie had ik het gevoel dat de manier waarop wij eten niet natuurlijk is. Als kind was ik al samen met mijn broertje en zusjes een tijdje vegetarisch omdat we het zielig vonden voor de dieren, de meeste mensen vinden het moeilijk om te zien hoe een dier gedood wordt, echter voelen we daar niks van als het dier als een hamburger op ons bord ligt. We kunnen het prima eten zolang we het lijden van het dier niet hoeven te zien.

Onze vegetarische periode werd beëindigd door onze ouders omdat we geen peulvruchten wilde eten, en dat was een voorwaarde. Ik herinner me dat ik ergens blij was, gewoon omdat ik de smaak van vlees miste.

Op mijn 15e begon ik met fitness en werd ik meer en meer geïnteresseerd in bodybuilding. Ik las alle tijdschriften en de forum’s op internet. Naast trainingsschema’s ook voedingsschema’s en duidelijk werd dat om echt te groeien vlees onmisbaar was. Alleen dierlijke eiwitten hebben alle essentiële aminozuren die nodig zijn om te groeien. Geloofde ik toen.

Ik at één tot twee keer per dag vlees, minimaal één bak kwark per dag, en ik begon mijn dag vaak met 3 tot 6 eieren als ontbijt. Voor en na de training whey eiwitshakes. Voor iedereen die dat wel eens gedaan heeft weet wat voor effect dat heeft op de darmen. Ondanks al deze eiwitten en vijf tot zes keer per week trainen bleef mijn groei voor jaren op een constant level. Pas toen ik volledig ander trainingsprincipes begon toe te passen begon ik weer te groeien. Nu geloof ik dat vlees voor onze overleving maar ook voor de groei van spieren overbodig is, met alle vervangende producten die er verkocht worden. De juiste trainingsprikkel zorgt voor groei, veel dierlijke eiwitten kunnen dat proces misschien versnellen, maar op de lange termijn zorgt het voor minder vitaliteit.

Toen ik op een gegeven moment een documentaire zag hoe kippen van stal tot slachterij werden getransformeerd in kipfilet, kwam het leed waar ik met mijn vlees keuzes verantwoordelijk voor was erg diep binnen. Ik heb altijd een liefde gehad voor dieren en de natuur maar het was zo makkelijk me af te sluiten, het pakje in de supermarkt lijkt niet op een dier dus ik at het zorgeloos.

Ik begon met perioden bewuster te zijn met vlees, maar at het nog geregeld. Tijdens mijn eerste survival cursus, koos ik er daarom voor te leren hoe een dier te doden en te slachten. Het was het ergste van de hele cursus, ik had de tranen in mijn ogen staan toen het hangoor konijn in mijn handen schokte tijdens dat mijn collega cursist het sneetje zetten. Het voelde voor mij als moord, welk recht heb ik een ander dier te doden als het niet gaat om een survival situatie?

Uiteindelijk leidde het tot mijn veganistische transitie , want eieren en melk vind ik bijna net zo erg, maar ook geloof ik dat het niet gezond is voor mijn lichaam. Af en toe heb ik nog een terugval en dan voel hoe mijn geest en lichaam er anders onder voelt. Het heeft een invloed op ons bewustzijn. Dit is echter zeer subtiel, en ik merkte dat verschil pas op na een drie maand lange detox.

We weten pas of we aan iets verslaafd zijn als we het voor bepaalde tijd laten staan, we realiseren niet hoe bepaalde producten ons beïnvloeden zolang we ze (bijna) dagelijks gebruiken, en sommige van die producten zijn zo normaal en doorsnee dat je er niet over zou denken om het eens te stoppen voor een tijdje.

Ik ging me realiseren wat een verslavende zuiging, dierlijke producten en geraffineerde voedingswaren op mij hadden na mijn drie maand lange abstinentie ervan.

Ook binnen de diëtetiek begint gelukkig meer aandacht te komen op de verslaving van bepaalde voedingsproducten, producenten weten natuurlijk al lang hoe ze een product verslavend kunnen maken. Wie weet zal in twintig jaar tijd ook op de chocolade repen en de zakken chips een waarschuwingslabel staan, en zullen de reclames ervoor verboden worden.

Wat ik tijdens mijn nu vier jaar durende transitie vooral geleerd heb is dat kleine stapjes het beste werken, als we onszelf veroordelen voor de dingen die we consumeren geven we dat product meer macht dan wat het verdient, waardoor het moeilijker wordt er vanaf te komen. Het beste werkt om telkens te kiezen voor de minst kwaaie. Heb je zin in chocola, kies dan voor een reep met natuurlijke suiker en/of veganistisch. Er is altijd een minder zware keuze die we voor ons zelf kunnen kiezen, en door deze kleine stapjes kunnen we van onze meest verslavende gewoontes afkomen. De vitaliteit en energie die je daarvoor terug krijgt is de moeite helemaal waard.

Voor mij is het een levensweg met een heleboel vallen en opstaan, om tot een volledig natuurlijke voeding te komen maar ook andere verslavende gewoontes, volledig in bewustzijn te brengen. Al die gewoontes leiden namelijk af van wat er in het hier en nu daadwerkelijk aan het gebeuren is. Elke keer dat ik op mijn telefoon kijk vanuit onrust, mis ik een stuk innerlijke connectie. Als ik verveeld ben of emotioneel niet lekker in mijn vel zit, is eten een manier om af te leiden. Onderzoek maar eens bij je zelf, hoe vaak je eet vanuit verveling, of wellicht emotionaliteit. Ik sta altijd klaar om hierover te sparren, het is heel moeilijk deze weg in je eentje te bewandelen omdat zoveel mensen nog niet klaar lijken voor een shift. Door gelijkgestemde om je heen te verzamelen wordt het proces iets makkelijker. We mogen compassie hebben voor waar we nu zijn maar het is ook een noodzakelijke oefening, om anderen die nog niet zo ver zijn in hun waarde te laten. Ook dat is een proces van vallen en opstaan. Ik ga hier zeker nog meer over schrijven, voor nu laat eens een comment achter en laat me weten wat je er van vond.

Veel liefs,
Evan