Het is begin november en ik heb het geluk om op werkvakantie in Zuid-Afrika te mogen zijn. Meteen na aankomst op het vliegveld in Johannesburg vertrok ik met een vier uur durende busrit richting Nelspruit. Hier had ik de mogelijkheid om even snel mijn tas te herpakken en een douche te nemen, om vervolgens met een auto nog eens zes uur te rijden naar de Drakensberg mountain range ten zuiden van Nelspruit. We begonnen hier aan een driedaagse hike met als hoogste punt 3277 meter. Een deel van deze hike loopt door Lesotho, een eigen landje in Zuid Afrika hoog in deze bergen. De eerste en tweede nacht sliepen we in grotten die ongeveer 12 km bij elkaar vandaan liggen. De eerste grot ligt bovenaan een afgrond van meer dan 200 meter. s’Nachts gaan plassen was dan ook een spannende aangelegenheid, zeker in combinatie met verzuurde benen en slaapdronkenheid. Het smalle randje waar dat vanaf moest maakte mij echter snel wakker.

De tweede dag hadden we een tocht van 12 kilometer voor de boeg maar het was veel minder klimmen. We liepen voornamelijk over de bergtoppen met hier en daar wat klimmen en dalen. De Drakensberg is ontstaan doordat lava vanuit de kern van de aarde omhoog borrelde bij het verschuiven van de continenten. Steeds hoger en hoger vormde zo deze bergen. Dit stopte zo’n 150 miljoen jaar geleden. Nu is het een steeds losser wordend gesteente wat elk jaar ongeveer 2 millimeter afbrokkelt. Uiteindelijk zullen de bergtoppen waar wij over lopen dan ook verdwijnen in de zee, een zeer onwerkelijke gedachte op 3000 meter hoogte. Dit landschap gevormd miljoenen jaren voordat wij überhaupt bestonden. Wij hebben de kans om hier van te mogen genieten, in de milliseconde waarin wij op deze plek aanwezig zijn.

Het bergbeklimmen komt erg overeen met hoe ik probeer te leven. Zo moesten we om bij de eerste grot te komen meer dan 1500 meter klimmen over een afstand van 10 km. Veel stukken waren heel erg steil. Ik had al lang geen echte bergen meer beklommen, over het algemeen zijn dit soort pieken in Nederland namelijk dun bezaaid. Zelfs bij de Kardingerbult in Groningen of de Vaalserberg in Limburg was ik al een tijd niet geweest. Mijn conditie is goed maar met een bepakking van meer dan 20 kilo viel het me ontzettend zwaar. Toch kon het me niet breken. Mijn hoofd probeerde continu bezig te zijn met hoe zwaar het wel niet was, hoe ver het nog zou zijn, en of ik het wel kon vol houden. Op een gegeven moment vormen zich continu de gedachten hoe het zou zijn om er te zijn en te mogen rusten. Paniek en onrust zijn dan het gevolg. De key was telkens weer terug te keren naar het nu. Recht voor je uitkijken naar de bergwand en telkens kleine stapjes zetten. Een paar seconden uitrusten en weer verder gaan. Niet nadenken maar lopen. Zo kom je steeds dichter bij je doel. Je haalt een eerste passage, vervolgens een tweede. Telkens komt er weer een nieuwe piek in zicht, waar weer een andere piek achter ligt maar het lichaam blijft doorgaan ondanks de angsten en gedachten die opkomen vanuit de mind.

In ons leven worden we eigenlijk continu geleefd door ons hoofd. Het maakt het ons moeilijk door een vals beeld van onszelf te creëren, te doen alsof we iets niet zouden kunnen. Het lichaam is oneindig sterk en kan met een sterk hoofd eindeloos lang doorgaan. Als je in het nu leeft is er dus eigenlijk nooit veel aan de hand.

De laatste dag liepen we over een afstand van ongeveer 15 km langzaam terug omlaag. Aangezien we boven de 3000 meter zaten moesten we erg veel dalen. De paadjes waren vaak heel smal met naast je enorme dieptes. Als je er van een afstand naar keek leek het haast onmogelijk en extreem gevaarlijk. Toch kwam ook hier dat principe weer terug, je niet laten leiden door angst en verstijven maar rustig doorlopen. Als je eenmaal op het pad liep viel het eigenlijk enorm mee. Van te voren lijken dingen vaak onmogelijk en kan het lijken alsof we het nooit zullen redden, alsof we er nooit zullen komen. Als je dan een stukje onderweg bent groeit je kracht en kun je er anders naar kijken.

Uiteindelijk was de laatste dag nog de zwaarste. Drie dagen hike in de benen, veel moeilijk en technisch dalen en langzaam geroosterd worden door steeds warmer weer. Na een lange dag kwamen we dan toch uiteindelijk beneden aan, waar de rivier een geweldige afsluiting was van een geweldige tocht. Afgelopen weekend was ik in Kruger National park, daar lees je alles over in mijn volgende blog.

Vorig jaar mei was het dan éindelijk zover. Alleen op trektocht in de Canadese wildernis.

Dit was al jaren een droom van mij. Het idee dat er honderden kilometers om je heen niks of niemand te vinden is (behalve een heel groot aantal wilde dieren) doet mijn hart sneller kloppen. Uiteraard brengt dit tegelijkertijd allerlei angsten met zich mee. In Nederland hebben we namelijk geen wilde dieren of natuur van het Canadese kaliber. Wolven, bergleeuwen, coyotes, zwarteberen, kodiakberen en natuurlijk de grizzlybeer komt daar allemaal voor en waarschijnlijk vergeet ik er dan ook nog een hoop.

Het leukste was dat de angsten pas kwamen op het moment dat ik eindelijk alleen was. Ik liep de eerste twee dagen langs een forest service road (FSR). Deze worden gebruikt door houtkappers, het kan echter prima zo zijn dat je er dágen niemand tegen komt. De weg liep meer dan 100 kilometer langs Adams lake, een ontzettend lang meer in Brits Columbia. Ik kreeg gelukkig een lift van iemand die mij tot ongeveer halverwege Adams lake bracht. En het eerste wat ik daar tegen kwam was een bord met daarop de tekst; Warning! Agressive bear in area! Die man had net erg zijn best gedaan om mijn plan uit mijn hoofd te praten, niet eens zo zeer om de beren maar het leek hem geen goede regio om te hiken. Maar ja, ik had een plan gemaakt en een kaart gekocht en wilde me hier graag aan houden. Toen ik dat bord echter zag begon ik me af te vragen waar ik in godsnaam mee bezig was. De uren erna was ik continu om me heen aan het kijken, bijna de hele tijd verwachten dat er elk moment een bloeddorstige beer, met ontblote tanden en schuim in zijn bek het bos uit kon rennen om mij te verslinden. Geweldig hoe ons hoofd ons soms het leven zuur kan maken.

Die beer kwam in ieder geval niet, maar de regen wel. Uren lang lopen, met het voortdurende gedrup en het water langzaam voelen doordringen bij je nek, schouders en hals. En ondertussen maar hopen dat die camping die je op de kaart hebt zien staan maar snel komt. Deze camping, wat een vals gevoel van veiligheid moest gaan geven kwam echter niet. Sowieso openden de meeste van deze campings pas in het hoofdseizoen en echt een camping kon je het überhaupt niet noemen. Het zijn gewoon open plekken waar je een tent of camper kunt neerzetten. De kaart gaf aan dat deze rond kilometer 60 moest zitten. Je begint al met hopen bij 58, aah hier nog niet. 59 dan? Niet. 60 dan misschien? Niet! Nog 1 kilometer loop ik door anders moet ik toch echt hier in het bos een plekje vinden. 61 dan? Niet. Uiteindelijk ben ik tot 62 kilometer doorgelopen. Je weet dit heel goed door de kilometerpalen die langs de weg staan. Dit is speciaal voor de bosbouwers, die met hun dikke trucks volgeladen met hout, de berg af komen stuiven. Bij elke kilometer moeten zij hun positie via radiosignalen doorgeven. Dit zodat omhoog komende auto,s niet verrast worden door een vette vrachtwagen in hun voorgevel.

Het was al donker aan het worden. En als er één belangrijke regel is tijdens het hiken in de wildernis, dan is het wel dat je op tijd je bivak opzet. Je moet immers een plek vinden, hout zoeken en als je geen tarp (soort zeil) mee hebt, zelfs een soort van droge shelter bouwen. Gelukkig vond ik een prachtig plekje op een strandje aan het meer. Er lag de wereld aan drijfhout, wat erg goed brand als het eenmaal weer droog is. Dus het vuur was aan, mijn eten had ik hoog in een boom gehesen (beren kunnen zelfs ingeblikt eten op kilometers afstand ruiken), ver uit de buurt van mijn bivak en ik lag eindelijk. Alles deed pijn want ik was veel te lang doorgelopen met een toch wel erg slechte tas. Ook had ik gekozen voor een leren jas, dit leek mij wel warm, en deze toch al zware jas was nu in gewicht verdubbeld. Toch was dit een moment van zalig geluk. Dat moment werd nog vergroot door de regen die weer begon, net op het moment dat ik helemaal geïnstalleerd in mijn onderkomen lag met eten op het vuur. Wil je de rest van mijn avonturen in Canada, maar ook die van erna allemaal mee krijgen? Like dan vooral mijn facebook pagina roots in nature.