Hiken door de Vel’ká Fatra van Slowakije

Afgelopen zomer reisde ik door middel van bus af naar Slowakije. De lage en hoge Tatra bergen, ook wel de voet van de Karpaten genoemd, bevinden zich op zo’n 1200 km van Nederland. Een zeer uitgestrekt gebied met wilde dieren zoals herten, zwijnen én de zwarte beer. Deze complete aanwezigheid van het wilde leven maakt een hike voor mij meer compleet. Dit in combinatie met echte bergen om te beklimmen.

Mijn doel was de hoogste berg te bereiken in de regio, de Dumbier van 2045 meter. Helaas was dit verder dan gedacht en na een week hiken voelde het als tijd om terug te gaan.

Ik begon met lopen vanuit Banska Bystrica, een stadje gelegen aan de voet van de Felka Vatra, ik had een kaart van dat gebied maar omdat ik eigenlijk in een andere stad zou beginnen, liep ik toch twee dagen buiten het kaart gebied. Zodoende was het navigeren in het begin lastig en liep ik de eerste dag, lang door stedelijk gebied met intense hitte. Het was 32 graden Celsius. Mijn tas was erg zwaar, met eten voor een dikke week en water voor twee dagen.

Deze hitte en de behoefte aan bos, maakte dat ik besloot een aantal weilanden zeer stijl omhoog te doorsteken, om zo sneller in het bos te komen. Zodoende liep ik ineens bijna iemand zijn achtertuin in. Dus met een kleine d–tour deze tuin ontweken. Toch werd ik nog opgemerkt door de hond die hard begon te blaffen. Gelukkig besloot hij niet tot de aanval over te gaan. Na al dit inspannende omhoog lopen in de brandende zon, met al die bepakking voelde ik me even niet zo goed. In de schaduw heb ik een flinke tijd onder een boom gelegen.

Ik voelde me op die plek een beetje ongemakkelijk, omdat ik niet goed wist of ik nou op privé terrein lag, of dat het openbaar gebied was. Ik denk dat ik zo’n twee meter naast het pad lag, op een berghelling. De onverharde weg was iets uitgehakt in de berg, zodoende lag ik ietsje hoger toen plotseling een auto langs kwam met daarin twee personen, maar zij merkten mij niet op. Het is altijd weer grappig om te zien hoe weinig mensen zien als je een klein beetje stil zit.

Ik had de bossen bereikt en dan word het lopen meteen een heel andere ervaring. Geen huizen of auto’s meer en schaduw. Zo fijn.

Rond half 4 was het genoeg geweest en besloot ik een plekje op te zoeken voor de nacht. Matje uitgerold en tegen een boomstam een boek lezen voor een beetje vakantie gevoel.

Sinds mijn Canada trip in 2017 was ik niet meer in beren gebied geweest en ik was benieuwd hoe mijn hoofd om zou gaan met deze aanwezigheid. Toen der tijd waren de angsten voor een ontmoeting erg aanwezig en ik visualiseerde haast de beer die met schuim uit zijn bek uit de bossen kwam gerend. Totaal belachelijk maar dat is wat ons hoofd soms doet, dingen creëren die er (nog) niet zijn. De laatste jaren heb ik door yoga en meditatie meer controle gekregen over hoe ik aandacht besteed aan mijn gedachten.

Terug in het langzaam donker wordende bos in Slowakije. Overdag is er vaak niks aan de hand maar met de aantredende nacht komen soms ook de angsten. Deze keer was die er vooral doordat ik ineens geritsel hoorde vlak achter mij, maar ik kon niks ontdekken. Toen nog een keer hard geritsel. Het leek een beetje op het geluid van een merel, die ook flink kabaal kunnen maken tussen de blaadjes, maar dit klonk toch als iets groters. Ineens sprongen er meerdere reeën achter mij langs, op misschien zo’n 10 meter afstand. Ik dacht; schrikken ze nou van mij of komt er iets groters achter ze aan, en jawel, met groot gekraak kwam er iets omhoog de heuvel op, naar waar ik lag. Een beer dacht ik?

Maar het was geen beer. Wel een enorm hert, wat mij voor een seconde recht aankeek en zich toen leek te realiseren dat hij naar iets heel gevaarlijks keek, om zich vervolgens wezenloos te schrikken en er keihard vandoor te gaan.

Dit was een heel vette ontmoeting, al hoewel het hert van mij niet zo had hoeven schrikken, een beetje gezelschap is altijd welkom.

Voor nacht één was ik net boven de aankomst stad een berg opgeklommen waar ik rustig kon slapen. Voor nacht twee moest ik dus weer afdalen om aan de andere kant van de vallei weer omhoog te klimmen om het echte bos te bereiken.

Nacht drie was een zeer ongezellig sparrenbos. Vlakke grond vinden was erg lastig, uiteindelijk lag ik in een soort kommetje wat net een klein stukje rechte grond leek te hebben. In de nacht kom je er dan vaak achter dat het harder en minder recht is dan het in eerste instantie leek.

Ik had die dag veel schoten gehoord en zag ook erg veel kap sporen. Hout kan een heel duurzaam bouw materiaal zijn maar de destructie van het bos vind ik toch altijd moeilijk te zien. Wat wel heel tof was, was het eerste echte beren spoor. Een enorme afdruk in een modderpoel. Het was geen fabeltje, ze waren er wel degelijk.

Hier gingen mijn gedachten dan toch weer naar toe in de avond, ik had voor de zekerheid mijn tas met eten maar in de boom gehesen. Het zou wat zijn als je in eens al je eten kwijt bent. Dan wordt het nog echt survival.

Nacht vier was ik er te lui voor maar daardoor was ik ook veel meer bezig met het creëren van aantredende beren. Uiteindelijk lukte het me om het los te laten met de gedachten;

Ik zie het wel als er een aankomt, tot die tijd is er niks aan de hand.

Ik had vanwege veel regen besloten om twee nachten in het sparrenbos te verblijven. Ook om extra tot rust te komen en gewoon te zijn met de natuur. Zodoende was ik er de 5^e dag wel aan toe om die plek weer te verlaten en eindelijk de hoge bergen te gaan zien. Gelukkig kwam ik daar die dag aan toe, ik bereikte langzaamaan de grens waar de begroeiing minder word en waar je dus veel meer uitzichten krijgt. Dat geeft zo’n energie!

Wel werd het meteen drukker op het pad, ik had namelijk een van de European longdistance trails bereikt die door meerdere landen loopt en in dit geval over alle hogere bergpieken van Slowakije.

De openheid deed mij heel erg veel, ik kon helemaal kijken waar ik vandaan kwam. Banska Bystrica. De hoogste piek waar ik naar toe wilde, de Dumbier was echter nog steeds niet te zien. Het beeld vertekent zo enorm in de bergen.

Die eerste dag door het hooggebergte was fantastisch, de uitzichten en de energie die me dat gaf. In de avond echter voelde ik me niet super jofel. Ik had na de lunch een beetje last gekregen van mijn maag. Die tas die de hele tijd in je darmen drukt begon een beetje op te spelen. Het plekje wat ik toen vervolgens koos om neer te strijken lag in een dalletje met heel veel piepkleine steekvliegjes. Deze waren zo klein dat sommige ervan door de klamboe van mijn bivakzak naar binnen konden. Het grootste deel echter niet maar dat betekende wel meteen na de avondmaaltijd moeten liggen om voor ze te schuilen. Muggen zijn nog makkelijker te handelen dan deze vliegjes, die het vooral fijn lijken te vinden om in je gezicht te gaan zitten.

Met al dat werd ik de volgende ochtend vroeg wakker, in een koud, kil, dal. Daar had ik het even zwaar mee. In de hoop dat, dat wel beter zou gaan als ik weer aan het klimmen was, ben ik snel vertrokken. Ik denk dat mijn lichaam er echter genoeg van had want ik kreeg mezelf de berg haast niet op. Alles voelde zwaar. Tegelijkertijd liep ik steeds verder van het dorpje af, waar ik misschien naar toe wilde, mocht ik echt behoefte hebben aan een bed die avond. Zo besloot ik uiteindelijk dan maar terug te keren in plaats van door duwen, vanuit een soort moeten presteren drang. Vroeger zou ik dat zo gedaan hebben, maar tegenwoordig luister ik goed naar wat mijn gevoel en fysiek mij ingeeft. Soms is het goed onszelf wat te pushen en soms is het beter om vanuit zachtheid te bewegen. Deze trip koos ik uiteindelijk voor dat laatste.

Toen restte mij slechts nog een zeven uur durende trip naar het kleine dorpje Donovaly waar ik even snel een hostel had geboekt. Dat was toch nog echt bikkelen. Grotendeels omlaag maar ook nog flinke pieken omhoog die erg stijl waren.

Uiteindelijk in het hostel aangekomen. Het was goedkoop maar het was toch wel prachtig hoe basic ook wel rustiek het bleek te zijn. Geen gordijnen voor het raam (je kon wel zien dat er ooit een rails had gezeten), een douchedeur die op punt van afbreken stond, roestige wc–leidingen, kapotte vloerbedekking maar ik was er blij mee. Even uitrusten voordat ik de busreis terug ging maken.

Deze trip wil ik nog een keer over doen. Met iets meer conditietraining en beginnend van een hoger punt dan dat ik nu deed. Wie gaat ermee?